Po Bak Sul.

Ostatni z artykułów z szóstego numeru pisma “Dojang”, które mogliśmy dla Was przygotować. Tym razem, GM Sam Plumb 8 Dan, przedstawia nam historię technik z użyciem liny. Techniki Po Bak Sul poznajemy na bardzo wysokim stopniu, jako czarny pas, ale ich historię możemy poznać już dziś.

Za tradycyjną broń w sztukach walki zwykle uważane są miecze i kije. W Hapkido jednak niektóre przedmioty codziennego użytku mogą stać się najskuteczniejszą bronią.

Hakido jest stosunkowo współczesną sztuką walki, jednak jej tradycje sięgają tysiące lat wstecz, do początków sztuk walki w Korei. Najwcześniejsza z tych sztuk walki była znana jako Sado Moo Sul, uważana za plemienną lub chłopką.

Hapkido zawiera w sobie elementy technik z bronią, które sięgają czasów Sado Moo Sul, znanych jako Po Bak Sul, czyli techniki linowe. Techniki wiązania i obezwładniania są tak skuteczne, że są obecnie stosowane przez koreańskich funkcjonariuszy policji.

Buddyjskie sztuki walki, czyli Bulkyo Moo Sul były rozwijane dla buddyjskich mnichów, którzy prowadzili osiadły tryb życia. Pierwsze dowody istnienia tych sztuk walki pochodzą z czasów królestwa Koguryu, z około 347 roku. Praktykowanie sztuk walki mnisi łączyli ze sprawnością fizyczną i doskonaleniem zdrowia wewnętrznego. Ponieważ mnichom zabroniono noszenia broni, Bulkyo Mooo Sul rozwinęło jako techniki wykorzystujące przedmioty używane przez mnichów podczas swoich podróży. Dlatego kij czy laska stały się bronią, którą używali do samoobrony. W grupie tych podstawowych technik były zawarte techniki Po Bak Sul, które mnisi mogli użyć do obezwładnienia atakującego bez odbierania mu życia, co było oczywiście im zakazane.

Techniki Po Bak Sul mogą być zaadaptowane do użycia paska, krawata lub szalika, w celu ujarzmienia przeciwnika poprzez owijanie i związanie jego kończyn oraz szyi. Na zajęciach Hapkido, uczniowie zwykle używają własnego pasa do ćwiczenia tych technik.

Mimo iż uważana jest za broń tradycyjną, lina okazała się bardzo przydatna dla organów ściągania w całej Korei. Jeśli przeciwnik zaatakuje ciosem pięścią, szybki ruch owijania liną lub pasem spowoduje uwięzienie nadgarstka napastnika oraz wytrącenie go z równowagi i możliwość dalszego wiązania do całkowitego unieruchomienia.

Punkty wrażliwe mogą być używane w połączeniu z technikami Po Bak Sul. Po złapaniu ataku przeciwnika w linę, bardzo skuteczną i bolesną techniką jest kopnięcie nad lub pod kolano, powodujące upadek atakującego.

Po Bak Sul zawierają także techniki wiązania szyi przeciwnika. Ten rodzaj technik powinien być ćwiczony wyłącznie przez osoby posiadające wysoki stopień w Hapkido (techniki od 5 Dana). Techniki wiązania linią powodują wytrącenie przeciwnika z równowagi, a następnie sprowadzenie go na ziemię. Aby to osiągnąć bardzo ważne jest ustawienie się pod odpowiednim  kątem podczas kontrataku. Po związaniu nadgarstka przeciwnika, jego ramię może być ustawione pod takim kątem do tułowia, że powoduje ono na tyle bólu, że obalenie przeciwnika będzie bardzo łatwe. Gdy napastnik znajdzie się już na ziemi, można kontynuować wiązanie do całkowitego unieruchomienia przeciwnika.

Po Bak Sul były również używane w okresie dworskim jako Koong Jung Moo Sul  (czyli  Sztuki Walki Dworu Królewskiego) już w roku 1400. W pałacu królewskim oraz na jego terenie nie można było nosić żadnej broni białej, dlatego techniki linowe Po Bak Sul były używane do obezwładniania wszelkich intruzów. Strażnicy pałacowi czasem nosili niegroźnie wyglądający kawałek liny, owinięty wokół pasa.

Kiedy ćwiczymy techniki Po Bak Sul w Dojang zachowujemy mały kawałek historii Korei. Poprzez Hapkido oraz pokrewne sztuki walki, techniki linowe pozostają wciąż popularne, podobnie jak były popularne na dworze królewskim ponad 600 lat temu.