POLSKA ORGANIZACJA HAPKIDO

Historia Hapkido

Pierwsze cesarstwo

Historia Korei Południowej sięga być może nawet 3-go tysiąclecia p.n.e., ale dopiero w XI w. p.n.e. powstało Cesarstwo Choson, jeden z ważniejszych tworów państwowych obejmujący swoim zasięgiem południowe rejony Mandżurii i północną część Półwyspu Koreańskiego. Państwo to przetrwało do 220 r. n.e., jednak już w czasach nowożytnych ulegało silnemu naciskowi Cesarstwa Chińskiego. Wskutek podbojów prowadzonych przez Chińczyków pozycja jego znacznie osłabła co umożliwiło powstanie trzech królestw, będących ważną częścią historii Korei.

Pierwsze cesarstwo

Rysunek 1 Okres Trzech Królestw

W I w. n.e. na terenach południowej Mandżurii umocniło się potężne państwo Koguryo (37 r. p.n.e. – 668 n.e.), rządzone przez arystokratów-wojowników. W południowej części półwyspu, po stronie zachodniej, powstało podobne państwo Silla (57 r. p.n.e. – 935 n.e.), a po stronie wschodniej – Paekche (18 r. p.n.e. – 660 n.e.). Między tymi ostatnimi, na wybrzeżu, istniało też czwarte państwo – Kaya (42 – 562 r. n.e.). W IV w. n.e. udało się usunąć zwierzchnictwo chińskie, a Koguryo zajęło całą północną i środkową część półwyspu. W 427 r. n.e. jego stolicę przeniesiono z rejonu środkowego biegu Rzeki Yalu do Piyongyangu. Koguryo toczyło wojny z chińskimi sąsiadami, jak też z Paekche i Silla. Korea wkroczyła w Epokę Trzech Królestw i rodzimych dynastii.

Dynastia Yi

Po tym okresie licznych zawirowań, walk z Mongołami i Chińczykami, w 1392 r. dochodzi do kolejnego zjednoczenia kraju, tym razem pod rządami dynastii Yi. Za zgodą Cesarstwa Chińskiego powrócono do starej nazwy państwa koreańskiego Choson. W tej formie Choson przetrwało do roku 1910 gdy ostatni cesarz został zmuszony do abdykacji, a Korea trafiła pod okupację Japończyków.

Okupacja japońska Korei trwała od roku 1910 do końca drugiej wojny światowej, czyli do 1945 r. W tych czasach wszelkie formy tradycyjnej kultury, swobody nauczania zostały zdominowane przez Japończyków.  Przenosiny do Japonii były wówczas rzeczą zwyczajną dla wielu koreańskich rodzin. Japoński okupant zabraniał uprawiania koreańskich sztuk walki. Wielu późniejszych mistrzów koreańskich sztuk walki pobierało nauki w Japonii lub u Japończyków.

Mistrz Sokaku Takeda

Również historia założyciela hapkido Choi Yong-sool jest powiązana z tradycją japońską. Przyjęło się, że japoński Mistrz Sokaku Takeda, był nauczycielem Choia od 9 roku życia, gdy ten trafił do jego majątku. Mistrz Takeda uczył się walki na miecze od swojego ojca i dziadka. Nauczał również Daito-ryu Aiki Jujitsu, sztuki walki która kładła nacisk na użycie dźwigni, uderzeń i ataków na punkty witalne. Sokaku Takeda nauczał również Morihei Ueshibę – twórcę aikido. Choi Yong-sool pozostał w Japonii przez 35 lat ćwicząc pod kierunkiem Takedy, aż do śmierci mistrza Daito-ryu w 1943.

Rysunek 2 Mistrz Sokaku Takeda

Mistrz Choi Hyong-sool

Rysunek 3 Choi Hyung-sool

Około roku 1937 Choi opracował swój system walki oparty na dźwigniach. Początkowo hapkido nosiło nazwę Dae Dong Yu Yusul, co znaczyło „Jujitsu wielkiej Azji” i było aluzją do imperialistycznej japońskiej propagandy. Pod koniec drugiej wojny światowej, Choi jako mistrz powrócił do Korei, a następnie otworzył małą szkołę walki w Taegu. Zapoczątkował nieformalny trening z niewielką grupą uczniów. Mistrza Choi Yong-soola uważa się za twórcę współczesnego hapkido.

Po klęsce Japonii, w drugiej wojnie światowej, nazwa stworzona przez Choia stała się nieodpowiednia, dlatego w roku 1958 jego uczniowie wymyślili nową nazwę – hapkido. Za pomysłodawcę (twórcę nazwy hapkido) uważa się Ji Han-jae. Już pierwsi uczniowie Choi Yong-sool, zaczęli zakładać własne organizacje i poszukiwać dróg rozwoju hapkido w oparciu o różne tradycyjne formy sztuk walki, które przetrwały mimo lat japońskiej okupacji.

Lata powojenne to trudny okres w historii Korei, leżący na Półwyspie Koreańskim kraj został podzielony na dwa państwa. Korea Południowa trafiła do strefy wpływów amerykańskich, rządy przeszły w ręce wojskowych i rozpoczął się okres rozliczeń i prześladowań.

Lata sześćdziesiąte XX w. to niestabilna sytuacja w regionie azjatyckim, wojny koreańska i wietnamska. To także czas dalszego rozwoju różnych odmian hapkido oraz szkolenie żołnierzy amerykańskich i wietnamskich w tej sztuce walki. Okres ten to także duża fala emigracji mistrzów koreańskich i zakładanie przez nich własnych szkół poza granicami Korei.

Najbardziej znany z nich to GM Ji Han-jae, który rozpoczął naukę hapkido pod kierunkiem mistrza Choi, opracował własny system. Niestety został aresztowany za przekonania polityczne i trafił do więzienia. Po wyjściu na wolność wyemigrował do Stanów Zjednoczonych i otworzył swoją własną szkołę. Obecnie Ji nazywa swój system Sin Moo Hapkido.

W Republice Korei od 1956 r. pojawiło się taekwondo, które stało się naturalnym konkurentem dla hapkido. W oparciu o te dwie sztyki walki wychowywano kolejne pokolenia mistrzów, ale również szkolono żołnierzy armii koreańskiej. Hapkido jako bardziej techniczne i bojowe, dlatego zostało zarezerwowane dla jednostek elitarnych, które opracowały nawet własne odmiany. Teawkondo dość szybko rozwijało się w oparciu o rządowe wsparcie, natomiast hapkido pozostało na marginesie szanując dorobek i bogactwo wiedzy przekazywanej przez mistrzów. Podejmowano starania utworzenia jednej wspólnej federacji promującej hapkido i jego odmiany, po wielu próbach udało się utworzyć Koreańską Federację Hapkido. Zrzesza ona przedstawicieli ponad pięćdziesięciu kwanów (odmian hapkido), jest także organizacją międzynarodową.

Do powyższego artykułu wykorzystano materiały: