Historia

         Hapkido  jest  koreańską  sztuką  walki- samoobrony,  której korzenie sięgają  się ponad 2000 lat wstecz.  Początkowo Hapkido było sztuką walki  znaną bardzo wąskiej grupie ludzi, praktykowane i przekazywane jedynie w obrębie hierarchii mnichów, oraz dworu królewskiego. Ok. 300 roku n.e. Korea była podzielona na trzy zwalczające się królestwa: Silla,  Kogutyu i Paekche. W jednym z  nich (Silla) mieszkała elita wojowników składająca się z młodych ludzi, trenowanych przez  buddyjskich  mnichów. Elementami  tego treningu  były: kombinacja  dyscypliny  umysłowej  i  technik samoobrony,  młodych  adeptów obowiązywał surowy  kodeks postępowania,  którego  zasadami były: lojalność, pokora, wytrwałość, szacunek i samokontrola.
Za czasów dynastii Yi (1392-1910) Hapkido przeszło poważne zmiany związane  z  wewnętrznymi  problemami  królestwa.
Z  niewiadomych powodów  Hapkido  zaczęło  zanikać  pośród rodziny królewskiej, a w konsekwencji  zakazano  jego praktykowania  i  nauczania.  Jedynymi strażnikami wiedzy i umiejętności pozostali mnisi,  którzy  w  tajemnicy nauczali tej sztuki nadal.
W  latach 1910 -1945  Korea  znajdowała  się pod okupacją Japońską, jednym  ze  skutków  było  zakazanie nauczania tradycyjnych koreańskich sztuki walki.   Sytuacja  zmieniła  się po drugiej wojnie światowej i wyzwoleniu Korei, tradycyjne  koreańskie  sztuki  walki  zaczęły  ponownie  się odradzać.

Nie ma pewności kto był założycielem Hapkido, powszechnie  przyjęto że  był  nim  Yong Sul Choi,  który  był  adoptowanym synem  Sokaku Takedy – japońskiego  mistrza  szkoły  Daito-ryu  Aikijujutsu.  Choi rozpoczął  naukę  pod  kierunkiem  Takedy  w 1913 r.,  jako  młody chłopiec  i  kontynuował  ją  aż  do  śmierci  mistrza  w 1943 r. Po jego śmierci  Choi powrócił do Korei  gdzie zainteresował  się  koreańskimi sztukami  walk  Yu Sool , Yawara  (inna nazwa Ju-jitsu). Postanowił  założyć  swoją  szkołę, którą  nazwał  “Hapki Kwan”. Dopiero ok. 1958 r.  uczniowie Choia stworzyli nazwę Hapkido
Yong Sul Choi połączy to czego nauczył się w Japonii z tradycyjnymi  koreańskimi  technikami  kopnięć Tae Kyun i  uderzeń  z  innych  koreańskich  systemów  tj. Tang Soo Do, dodatkowo  wzmocnił  Hapkido  o szereg technik z wykorzystaniem  dużej  ilości  różnorodnej  broni, dzięki  czemu  stało  się  ono bardzo wszechstronne i skuteczne.
Bardzo ważną datą dla rozwoju Hapkido był  rok  1955 kiedy miało miejsce spotkanie wszystkich  mistrzów sztuk  walki uczących w Korei. Na spotkaniu tym postanowiono połączyć wszystkie koreańskie style i stworzyć jeden narodowy styl, reprezentujący Koreę. Wynikiem tego  wydarzenia  było  powstanie  Tae Kwon- Do, uczyniono  z  niego sport narodowy i stał się on wizytówką Korei Południowej. Oczywiście  nie  wszyscy przedstawiciele  koreańskich  sztuk  walki pogodzili się z tą decyzją.  Zbyt wielkie  różnice programowe zmusiły wielu na pozostanie poza tą unia, wśród nich były mi.: Hapkido, Tang Soo Do.
Kolejny  krok  w  rozwoju  Hapkido  związany jest z osobą Han-Jae Ji,  uczniem  Choia,  który  założył  własną szkołę i nawał  ją “Hapkido”, obecnie  Han-Jae Ji nazywa  swój  system Sin Moo Hapkido.  Był też założycielem  Korea Hapkido Association, która w 2008 roku zmieniła swoją nazwę  na Korea Hapkido Federation.

Jednym  z jej  ważniejszych  członków  w  tej organizacji jest Lee Sung-Soo 9 Dan, który jest założycielem odmiany Moo Hak Kwan Hapkido. Wielki mistrz Lee Sung-Soo  jest  nauczycielem prezydenta European  Hapkido Alliance, mistrza Sama Plumba 8 Dan. Choi Yong Sul Koreańska  Federacja  Hapkido    zrzesza   bardzo wielu mistrzów Hapkido   reprezentujących  około  pięćdziesięciu   odmian   Hapkido.             

 Znaczenie nazwy Hapkido

Nazwa Hapkido oznacza drogę harmonijnej energii.

Początkowo    Hapkido    wykorzystywało    głównie    dźwignie,   rzuty  i uderzenia w  punkty witalne  (ATEMI JITSU).  Rozwój  Hapkido  i wykorzystanie tradycyjnych   koreańskich sztuk  walki   wzbogaciło   je  o uderzenia  ręczne  i kopnięcia oraz użycie  przedmiotów  będących także bronią: kije (długie i krótkie), laska, wachlarz i pas.

Uczy  skromności  i  dyscypliny  duchowej,  pokory  wobec  otaczającego  świata, a  także  zaufania  do   własnych  możliwości.  Najwyższe   fazy  wtajemniczenia obejmują wiedzę medyczną o własnym ciele i sztukę uzdrawiania. Najistotniejszą rzeczą   w   Hapkido   jest rozwijanie   energii   w  punkcie    danjun  (jap . tanden, chin. tan tien). Każda technika kierowana jest energią płynącą z tego punktu.

hap – harmonia, koordynacja

ki – energia

do – droga

 

 

 

 

 

 

 

Filozofia

Hapkido opiera się na 3 zasadach:

Ju – zasada wody, oznaczająca miękkość, plastyczność, dostosowanie się do przeciwnika; skupiony strumień ma więcej energii niż rozproszone krople. Woda, mimo miękkości, może drążyć skałę;
Won – zasada ruchu po okręgu, który pozwala wykorzystać energię przeciwnika. Według taoistycznej filozofii ruch ten jest zgodny z zasadami wszechświata. Zasada ta jest wykorzystywana szeroko w taijiquan;
Hwa – zasada niestawienia oporu, harmonii. Łączy ona dwie poprzednie i jest symbolizowana przez ciągłą przemianę energii yin w yang. Symbol tej przemiany występuje na fladze koreańskiej i można go odnieść również do życia społecznego.

Organizacje na świecie

Hapkido posiada ona wiele różnych odmian i organizacji na cały świecie. Zachęcamy do analizy niestety nie aktualizowanego ostatnio “drzewa genealogicznego” HAPKIDO, który znajdziecie na stronie:

http://www.sinmoohapkido.be/Hapkido Family Tree.htm

Wynika z niego, że istnieją obecnie trzy największe organizacje Hapkido